اي عروسك چقدر زيبايي! چه آرامي !
خوشابه حالت كه بي گرفتاري ، بي آرزويي ، بي دردو رنجي!
نگاه معصومانه ات ، لبهاي بي صدايت ، و سكوتي كه در تمام وجودت جاري
است تو را از اين دنيا دور نگه داشته.چشمانت زيباست و بدون اشك!
خيلي ظريفي مثل پروانه، خيلي عزيزي مثل افسانه.
هنگامي كه تو را درآغوشم لالاي ميدهم احساس ميكنم تو، همان توي
واقعي هستي!خيلي حرف ناگفته در پشت حنجره پلاستيكي ات داري و بر
زبان نمي آوري ، نمي تواني بر زبان آوري!
خوشا به حالت كه نمي تواني غصه بخوري ، گريه كني ، فرياد بزني!
لبهاي سرخت مرا ديوانه مي كند ، موهاي نرمت مرا عاشق ميكند…
لبهايت تشنه بوسيدن است ، دستان كوچولويي كه داري خيلي گرم است.
حرفهاي ناگفته زياد داري ، فقط توان گفتن آن را نداري!!!
تو فقط مي داني من چقدر اشك ميريزم ، تو فقط مي داني من در اين زندان
غم چه دردي ميكشم! كاش مي توانستي كمكم كني و با من دردو دل
كني!
دلم مي خواست من هم مثل تو هميشه لبهايم از خنده و شادي ثابت بماند.
جز تو كسي همدم شب وروز من نيست! بگذار همه هرچه دلشان خواست
مرا مسخره كنند به من بگويند بچه اي! مگر گناه كردم وقتي همدمي ندارم
با تو دردو دل كنم؟خوش به حالت چون نه حسودي! نه لحظه غمي داري ،و
هميشه در زندگي ات صبوري...

.كاش تبديل به حقيقت زندگي ام مي شدي!!!
دلم مي خواست من هم مثل تو هميشه لبهايم از خنده و شادي ثابت بماند. اما .... !