ســـلام ای غـــــروب غریــــبانه ی دل ، ســـلام ای طلـــوع ِ سحـــر گاه ِ رفتن
ســـلام ای غــــم ِ لحظه های جدایی ، خداحــــافظ ای شعر شب های روشن
خداحــــافظ ای شعر شب های روشن ، خداحــــافظ ای قصه ی عـــاشقـــــانه
خداحــــافظ ای آبـــی روشن ِ عشـــق ، خداحــــافظ ای عطــــر ِ شعر ِ شبــانه
خداحــــافظ ای همنـــــشیــن ِ همیشه ، خداحــــافظ ای داغ ِ بر دل نشســته
تــــو تنها نمی مانی ای مانده بی من ، تــــو را می سپارم به دل های خسته
تــــو را می سپــارم به مینـای مهتاب ، تــــو را می سپــارم به دامان ِ دریــــا
اگــر شب نشیــــنم اگر شـب شکسته ، تــــو را می سپـــارم به رویـای فردا
به شب می سپـــــارم تــــو را تا نسوزد ، به دل می سپارم تــــو را تا نمیــرد
اگــــــر چشمه ی واژه از غــــــــــم نخشکد ، اگـــر روزگار این صــــدا را نگیـــرد
خداحــــافظ ای بـــرگ و بار ِ دل ِ من ، خداحــــافظ ای ســـــایه سار ِ همیشه
اگـــر سبــــز رفتــی ، اگـــر زرد مانـــدم ، خداحــــافظ ای نـــوبــــهار ِ همیشه
تـــــــــو
تنـــــها نمی مانی ای مانده بی من
خداحــــافظ
ای قصـــــه ی عاشـــــــقانه
خداحــــافظ
ای همنـــــــــشین همیشه
خداحــــافظ
ای داغ بر دل نشســــــــته
خداحـــــــــافظ
خداحـــــافظ
خداحــافظ
...
مهربان دیروز و بی وفای امروز ... !!!
ما کجا اشتباه کردیم ؟
آنجا که گذاشتم تا لرزش دستانم را ببینی ؟
آنجا که صــــدایم لـــــرزید وقتی صــدایت زدم ؟
یا در همان نگـــاه اول که غرق نگاه تــــــو شدم ؟!
چه آسان می توان با هم شکست ...
من با تــو شکستم و تــو با من .
حال این تکه پاره های من بی تــــو چه کنند ؟
حال من مانده ام و حرف های فرو خورده !
من مانده ام و یک دنیـــــــــــا حرف !
من مانده ام و یک عالــــم بغض !
شانه هایم می سوزد
دست هایم هنوز می طپد
پیشانی ام هنوز سرخ و گونه هایم برافروخته مانده
و لب های پاره پاره ام از درد می سوزد .
نماندی تا بمانی و افسانه شوی ...
و حال من مانده ام با نگاه تــــو که در پشت پلک هایم غوغایی به پا کرده ست .
خیلی سنگینم ...
دیگر نه در چشمان تــــو می توانم خود را خالی کنم و نه بر روی شانه هایت !
می خواهم حرف هایم را با چشمانت بگویم ...
چشـــــــمانی که مـــــرا ربود
خیــــــــــس کــــــــــــرد
در خود غــرق ساخت
« و بعد گوشه ای رها نمود »
گفته بودم نگذار بین « من » و « تــــو » یکی را انتخاب کنم .
خودت خوب می دانستی که « تــــو » را بر می گزینم .
مُشت آخر را بر خودم کوبیدم و ...
« شکســــــــتم »