سلام .

حال من خوب است اما تو باور نکن که خوبم !!

نمی دانم کجا بودم ... !

شاید مثل همیشه غرق در دریای اوهام و شاید روحی سرگردان در دشت خاطرات دیروز .

نمی دانم چه می کردم ... !

شاید می گریستم بدون اینکه سر به شانه هایت داشته باشم

و شاید بازهم همچون دیوانگان از داغ رفتنت گریه می کردم .

لحظه ی رفتنت را خوب به یاد دارم ...

لحظه ای که تو اوج گرفتی و پرواز کردی و من دلم مُرداب شد .

لحظه ای که رفتی تا برای همیشه مرا از زندگی و سرنوشتت بیرون کنی .

لحظه ای که رفتی تا شاید به حجله ی عشقی جدید پای بگذاری

و من چون عزاداری سیاه پوش بر گور عشقم می گریستم ... !

خوب به یاد دارم شکوه هایم و اشکهایم را .

مهربان دیروزی !

چرا ناگاه اینچنین شدی و آتش عشقم را به خاکستری سرد بدل کردی ؟

مگر نمی گفتی تا قیامت می مانی ؟

تا قیامت راه بسیار است و من تنها ...

مگر قسم نمی خوردی که هیچ وقت ترکم نکنی و تا همیشه عاشقم بمانی ؟

مگر نمی گفتی نمی گذاری لحظه ای تنها بمانم و تا آخر راه در کنارم می مانی ؟

آری ...

تا قیامت راه بسیار است و من تنها .

مگر نمی گفتیم حتی تا بعد قیامت هم با هم می مانیم ؟

پس کجا رفتی که من اکنون اینچنین تنهایم .... ؟!